To jest zupełnie zwykła, do bólu banalna historia. Umarł mój poprzedni stary pies, więc mogłam dać dom kolejnemu. Pojechałam do schroniska, wybrałam Trombocyta. Czemu akurat jego? Bo mam małe mieszkanie i koty, a on jest nieduży i nie tyle łagodny, co ciapowaty i dobry. Podpisałam adopcję, zapięłam smycz na psiej obroży, pojechaliśmy do domu. I tyle.

Czemu pies ze schroniska a nie z hodowli? Bo zawsze adoptuję starsze, nikomu niepotrzebne psy. Bo na takie nie ma zbyt wielu chętnych, a one tym bardziej potrzebują domowej normalności, człowieka, kocyka i miski. Bo starszy zwierzak nie jest przeterminowanym jogurtem, który się wyrzuca do śmieci.

Sama adopcja nie była skomplikowana. Dwie wizyty w schronisku, jeden podpis, jakaś drobna opłata i koniec. Trombocyt zaaklimatyzował się od razu, w ciągu paru godzin. Dogadał się z kotami, najmłodszą koteczkę cierpliwie pokochał, podbił serce mojej mamy. Jest dobry, nieprzytomnie do nas przywiązany, trochę autystyczny i wiecznie roztargniony i wciąż rozpaczliwie pilnuje swojej miski. Ale i tak najbardziej go kocham za to, że jest.

Adoptowanie zwierzaka to coś niezwykłego dla obu stron. Spotykają się dwa światy, człowiek i zwierzę, spotykają, poznają, zaczynają się sobą cieszyć. Nie potrafię powiedzieć, kto więcej zyskuje. Pies ma dom, a człowiek ma szczęście.

Tak, adoptuję kolejnego zwierzaka, gdy Trombocyt odejdzie na wieczną wachtę. I następne, zanim sama nie zestarzeję się na tyle, że nie będę mogła wyprowadzać psa na spacer.