Od wielu lat jestem wolontariuszką w schronisku dla bezdomnych zwierząt. Na co dzień spotykam się z psią i kocią tragedią, dlatego już wcześniej wiedziałam, że chcę przygarnąć psią bidę. Nasze drogi (tj moja i Lenki) zeszły się dość niespodziewanie: mnie zmarł wieloletni psi przyjaciel, ją ktoś przywiązał pod schroniskiem. 
Zaadoptowałam psiaka ze schronika, w którym jestem wolontariuszką już od 2011roku.Było to Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt w Sosnowcu.

Nie zdecydowałam się na kupno psa z hodowli. Czułam, że nie jestem gotowa na zakup psa rodowodowego. Poza tym gdy poznałam Lenkę, wiedziałam, że to TEN pies. Skradła mi serce.
Jako, że jestem wolontariuszką, nie potrzebowałam pomocy przy wyborze zwierzaka. Po prostu któregoś dnia weszłam na szczeniakarnie i zobaczyłam rozwrzeszczany miks jack russel terriera i wiedziałam, że TO będzie TEN zwierzak, że nie wyjdę bez niej.

Zaaklimatyzowanie Lenki było szybkie. Od początku czuliśmy się jakby Lenka była z nami od zawsze. Choć jej aklimatyzacja (dla mnie oznacza osiągnięcie pełnego rozluźnienia przez psa) trwała miesiąc. Wtedy poczułam i zobaczyłam, że Lenka spokojnie śpi i "uśmiecha" się.

Za co ją kocham? Za to, że potrafiła przejść ze mną ponad 3000km na dogtrekkingach i grupowych spacerach. Za to, że wyciągnęła mnie z domu, że dzięki niej poznałam ludzi, z którymi łączy mnie pasja. 

Czy podjęłabym się kolejnej adopcji? Oczywiście i nawet już to zrobiłam! 3 lata po przygarnięciu Lenki w moim domu pojawiła najpierw tymczasowo Teresa, ale po miesiącu już wiedziałam, że jej nie oddam!
Zdecydowanie polecam adopcję! Uwierzcie mi - adopcja zwierzaka ze schroniska jest niesamowita! Nigdy nie wiesz co z niego wyrośnie, nawet gdy to już dorosły pies. Adopcja jest nieprzewidywalna, jest wyzwaniem, które podjęłam i cieszę się, że odważyłam się to zrobić!