Pierwszego wymarzonego pieska miałam w wieku 7 lat zaraz po tym, jak wyniki testów alergologicznych były nieco lepsze, niż zwykle. Od wtedy Timek był ze mną przez całe moje życie. Pożegnałam się z nim niecały rok temu, miał prawie 18 lat. Po wprowadzeniu się z partnerem do nowego lokum bardzo brakowało nam czworonoga. Nie miało znaczenia, czy piesek będzie młody, czy starszy, czy w pełni zdrowy, czy nie. Poprzedni z czasem stracił jedno oczko, dlatego jednym z moich tatuaży jest teraz jego podobizna z przepaską na oku ;)  

Buddy to pierwszy dojrzały psiak, którego adoptowaliśmy, ma około roku. Myśleliśmy o piesku od jakiegoś czasu, ale trochę bałam się, że nie podołam – jedna praca, druga praca, obowiązki, a poza tym czemu ten, a nie tamten? Któregoś dnia wyskoczył mi na tablicy post Schroniska dla bezdomnych zwierząt Reksio w Bielsko-Białej – "Buddy to prawdziwy psi kumpel (...)". Pani, która adoptowała go ze schroniska kilka dni wcześniej, nie mogła zatrzymać go u siebie. Jak zobaczyłam jego mordkę, ciemnobrązowe oczka i przesłodką wadę zgryzu wiedziałam, że jest wyjątkowy. Jak to nie podołam? Przecież obowiązki można ogarnąć w odpowiedni sposób. Napisałam natychmiast.

Oczywiście, myśleliśmy o rasowcu. Tylko że psiaków potrzebujących domów "na już" jest tak dużo, że nie wszystkie tę pomoc otrzymają. Pieski z hodowli zwykle bez problemu znajdują dom. Te ze schroniska - nie zawsze.

Do dziś nie potrafię opisać uczucia, które mi towarzyszyło, po prostu podświadomie wiedziałam, że chcę, żeby akurat ten psiak był członkiem naszej rodziny. Pani, która nie mogła zatrzymać psiaka u siebie przyjechała do nas wraz z wolontariuszką na wizytę przedadopcyjną. Przewspaniałe, uśmiechnięte kobiety, obie bardzo przejmowały się losem Buddiego. Do teraz czasem wysyłam im zdjęcia psiaka.

Pierwsza noc była ciężka. Mimo, że Buddy od razu bardzo cieszył się na mój widok, wyprzytulał się do mnie i położył na plecach do głaskania po brzuchu, pierwszej nocy nie umiał się odnaleźć. Ze stresu zostawił nam też niespodziankę o 4 nad ranem :D Ale z każdym kolejnym dniem Buddy czuł się u nas coraz lepiej a teraz... jest już idealnie. 

Najbardziej kocham go za to, że to on tak bardzo kocha nas. Jest bardzo przyjacielski i podobny do mnie, taki sam przytulas. Mieszkamy na parterze, uwielbia siedzieć przy oknie balkonowym, lubi podróżować – świat fascynuje go tak bardzo jak i mnie. Dla nas jest wyjątkowy, wygląda po prostu inaczej. Najbardziej urzeka mnie jego przesłodka wada zgryzu i irokez. Kilka osób powiedziało też, że z buźki jest podobny do mojego partnera – może coś w tym jest :D 

Badulek jest u nas 2 miesiące i powoli myślimy o koledze dla niego. Zaczęliśmy przeglądać ogłoszenia schronisk. Myślę, że za około miesiąc będziemy adoptować drugiego psiaka.

Czy poleciłabym adopcję innym? Oczywiście, że tak! Jest tam tyle potrzebujących zwierzaków, a poczucie pomocy choć jednemu jest niesamowite. Poza tym wdzięczność tego zwierzaka jest nieoceniona. I sama obserwacja procesu, jak z dnia na dzień przywiązuje się coraz bardziej, aż w końcu jest się nierozłącznym teamem ;)