Po dwóch latach od straty swojego pierwszego psiego przyjaciela w moim domu pojawiła się mała, biała kuleczka. Dni, miesiące i lata mijały. Płynął czas wspólnej, beztroskiej przyjaźni, ale nastąpił najważniejszy egzamin - walka z chorobą i jej następstwami. Dzielnie walczyliśmy i uczyliśmy się życia z cukrzycą, zespołem Addisona i ślepotą. Po trzech latach nastąpił bolesny cios, musiałam podjąć najtrudniejszą decyzję. 09.02.2019 po 10 latach pięknej, choć trudnej i bardzo pouczającej przyjaźni nadszedł moment pożegnania. Choć praktycznie przez cale moje życie przy moim boku był pies, to wtedy pojawiła się myśl "już nigdy więcej żadnych psów", ale szybko została wyparta słowami mówiącymi, że "Dom bez psa jest jak ogród bez kwiatów". W domu była ogromna pustka, którą chciałam jak najszybciej wypełnić. Odwiedzałam pobliskie schroniska, śledziłam Facebook i tak pewnego dnia wyświetliło mi się zdjęcie radosnego psa o imieniu Brokat, który poszukiwał domu. Kilka dni później pojechałam do schroniska i gdy zobaczyłam go na żywo, to wiedziałam, że to On. 09.02.2019 kilka minut przed godziną 12 musiałam podjąć decyzję o eutanazji psiego przyjaciela, nigdy nie zapomnę tej soboty. Miesiąc od tego wydarzenia tzn. 09.03.2019, również w sobotę, kilka minut po godzinie 12 podpisywałam umowę adopcyjną. Czy to nie jest przeznaczenie. Brokat otrzymał swoje imię w schronisku, ale pozostał Brokatem, bo jak inaczej mógłby się nazywać pies nauczycielki przedszkola.

Nie miała dla mnie znaczenia rasa, wręcz zależało mi na adopcji kundelka. Nie miał znaczenia też wiek. Jedno zdjęcie sprawiło, że moje serce zaczęło mocniej bić. Pierwszy spacer spowodował, że znalazłam psiego przyjaciela na całe życie.

Strata psa sprawia ogromny ból, ale pusty dom tylko pogłębia stratę, dlatego nie wyobrażam sobie nie mieć przy swoim boku merdającego szczęścia z mokrym nosem. Brokat jest pierwszym psem, którego adoptowałam.Przygarnełam go ze Schroniska dla bezdomnych zwierząt w Bolesławiu. O schronisku dowiedziałam się z Facebooka. Pozostałe psy były tzw. znajdami. 

Kontakt z pracownikami i wolontariuszami wspominam bardzo dobrze. Zanim pojechałam do schroniska oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów od mojego domu, to skontaktowałam się telefonicznie. Na miejscu spotkałam się z ogromnym ciepłem i otwartością. Wizyty przed i po adopcyjne również należą do miłych doświadczeń.

Nasza wspólna przygoda dopiero się zaczyna, bo trwa ponad miesiąc. Dla Brokata wszystko jest nowe, ale z łatwością przyzwyczaił się do otoczenia. Jest radosnym i pogodnym psem. Uwielbia czworonożnych kumpli i chętnie bawi się z dziećmi. Gdy zostaje w domu sam jest grzeczny, przesypia i czeka na powrót człowieka do domu.

Kocham go za bezinteresowną przyjaźń. Wygląd ma najmniejsze znaczenie. Najważniejsze jest przyjacielskie nastawienie do ludzi i zwierząt. 

Za sprawą mojej adopcji, osoba z mojego otoczenia przygotowuje się do adopcji.

Dlaczego warto adoptować? Przemierzanie życia z psim przyjacielem u boku dostarcza wielu pozytywnych bodźców. Polecam każdemu i sama zdecydowanie podejmę się kolejnej adopcji w przyszłości.